Tajemnica zaginionego konia

"Wakacje z duchami", "Pan Samochodzik"-pamiętacie? I chociaż jeszcze wtedy nie zaczytywałam się w tych książkach, to ekranizacji telewizyjnych nie opuściłam. Ba! Pokuszę się o stwierdzenie, że mogłabym oglądać w nieskończoność. Goniłam za tajemnicami, a potem...Potem działała wyobraźnia i to było piękne.
Dlatego do dziś z sentymentem sięgam po współczesne książki dla dzieci i młodzieży, w których jest jakaś tajemnica do odkrycia.
Tym razem przedstawiam drugi tom serii "Chaos i spółka na tropie".
🐎Wojtek i Karolina oraz pies Chaos sporo czasu spędzają wśród koni. Chaos nadal mówi ludzkim głosem, a pani Lila nadal prowadzi stadninę. Jeden z jej koni, Espresso jest wyjątkowo pięknym ogierem. Właśnie zaczęły się ferie zimowe i spadł śnieg. Chociaż pogoda zachęca i dzieci sporo czasu spędzają na dworzu i lepią nie tylko bałwany, ale i śnieżnego Chaosa, ciągnie ich jednak do "Końskiego Gaju". Pewnego dnia z przykrością zauważają policyjny samochód oraz to, że Espresso zniknął. W grę wchodzą różne scenariusze. I chociaż policja wszczyna dochodzenie, dzieciaki również postanawiają zająć się sprawą. Mają własną hipotezę, a podejrzani są wszyscy. Dzięki prowokacji udaje im się wpaść na pewien trop...
Gdzie jest Espresso? Co się stało?
Na te i inne pytania znajdziecie odpowiedź w książce "Tajemnica zaginionego konia".
🐎Kolejny tom serii okazał się równie ekscytujący co pierwszy. Tempo utrzymano i nie pozwala ono się nudzić. Akcja opisująca śledztwo konstruowana jest drogą eliminacji. Jeden ślad znika i pojawia się kolejny. Oprócz tego, tak jak i w pierwszym tomie, tak i tutaj czytelnik otrzymuje sporą porcję ciekawostek. Jest mądrze, ciekawie i pouczająco, ale bez zbędnego "mądrzenia się". Dzięki temu mamy w ręku dobrą i poczytną lekturę, która wciągnie, według mnie, niejednego czytelnika.
Napisana dobrym, pięknym językiem, potrafi zaciekawić. Polecam szczególnie 10-12 latkom.

"Wakacje z duchami", "Pan Samochodzik"-pamiętacie? I chociaż jeszcze wtedy nie zaczytywałam się w tych książkach, to ekranizacji telewizyjnych nie opuściłam. Ba! Pokuszę się o stwierdzenie, że mogłabym oglądać w nieskończoność. Goniłam za tajemnicami, a potem...Potem działała wyobraźnia i to było piękne.
Dlatego do dziś z sentymentem sięgam po współczesne książki dla dzieci...